Każdy z nas marzy o ślicznym, zdolnym, przynoszącym nam powody do dumy dziecku. Dziecko z naszych wyobrażeń jest nieabsorbujące, nie sprawiające żadnych problemów, przesypiające noce od pierwszego dnia życia, rozwijające się w wielu dziedzinach, pozostające pod wpływem naszej wybitnej osoby. Czy takie dzieci istnieją? I czy rzeczywiście byłoby dobrze, gdyby każde takie było? I czy my jesteśmy na tyle wybitni, aby narzucać dziecku styl życia.

„Dramat udanego dziecka. W poszukiwaniu siebie” – recenzja