Poruszyć temat w rozmowie z wychowawcą można zawsze, a nawet należy, jeżeli problem spędza rodzicowi sen z powiek. Inna sprawa, czy wychowawca będzie chciał/mógł/potrafił pomóc.
Żyjemy w czasach, gdy próg wrażliwości rodziców jest bardzo niski. Bombardowani sensacyjnymi doniesieniami medialnymi odbieramy świat jako otwartą puszkę Pandory i jesteśmy skłonni w każdej sytuacji wyobrażać sobie najgorsze. Rzeczy proste opisujemy coraz bardziej skomplikowanym językiem. Czytając w Twoim pytaniu słowo mobbing zacząłem się zastanawiać, czy w ogóle można go użyć do opisu relacji zachodzących między dziećmi. Ja w każdym razie miałbym opór przed stwierdzeniem, że dziecko jest obiektem mobbingu ze strony innego dziecka.
Przezywanie i wyśmiewanie jest zjawiskiem starym jak świat. Nie zawsze wynika ze złośliwości. Może mieć przyczynę w sposobie bycia lub zachowania dziecka wyśmiewanego. I choć w każdym razie skarciłbym prześmiewcę, rozumiem, że tolerancja i empatia są cechami, które kształtuje się długo, a wielu ludzi nie nabywa ich nigdy. Rozwiążania sytuacji szukałbym raczej we wzmacnianiu własnego dziecka, a nie ściganiu jego prześladowców. Jako rodzic zetknąłem się z takim problemem raz w życiu, kiedy starsza córka, będąca wówczas w czwartej klasie, wróciła ze szkoły ponura i zła, ze śladami płaczu na twarzy. Zapytana, co się stało odpoiwedziała pytaniem: – Czy byłoby ci przyjemnie, gdybyś usłyszał w klasie, że nikt cię nie lubi?!. Odpowiedziałem, że byłoby mi bardzo nieprzyjemnie, ale musiałbym z tym żyć. Cóż więcej można w takiej sytuacji powiedzieć?
Interwencja rodzica u wychowawcy może przynieść poprawę sytuacji (wychowawca mógł nie dostrzec lub nie docenić wagi problemu), może też dostarczyć rodzicowi informacji zwrotnej o zachowaniu własnego dziecka, choć nie zawsze bywa ona przyjemna i nie każdy rodzic jest gotowy na jej przyjęcie. Jako wychowawca w dziewięciu przypadkach na dziesięć sugerowałbym cierpliwość i przeczekanie.
Niestety, często zdarza się, że wychowawca nie porafi przekonać rozemocjonowanego rodzica do chłodnego spojrzenia na problem, albo nie ma w sobie gotowości rozwiązania problemu. Niewiele mądrego mogę tutaj poradzić, poza tym, aby nawet w takiej sytuacji nie próbować samodzielnego „wychowywania” domniemanego prześladowcy swojego dziecka. Odpowiadanie agresją na agresję z pewnością nie przynosi nic dobrego.
.